Week numero uno

Olaaaa,

Het is inmiddels dinsdag 22 september en dat betekent dat ik officieel een week op Hogar “Santa Maria” De Los Angeles ben. Vorige week dinsdag kwam ik als nieuwsgierig meisje binnen en werd ik overrompeld door de Boliviaanse gewoonten en het leven op de Hogar. Dit deed me de eerste paar dagen (hoe cliché het ook is) beseffen wat voor een luxeleventje ik in Nederland leef. Iedere dag je kamer dweilen, opstaan als de lerares binnenkomt, urenlang werken in een moestuin en ALTIJD om 7 uur ‘s morgens aan het ontbijt zitten zonder ochtendhumeur. Kinderen in Nederland zouden massaal protesteren en zo stond ik me de eerste paar dagen ook behoorlijk te verwonderen over de vele klusjes die de kinderen hier doen én (meestal) zonder gemopper of gezeur.
Maar nu, een week na aankomst, kan ik zeggen dat ik steeds meer en meer gewend raak aan het dagritme. Gezien mijn ochtendhumeur is het voor mij een groot voordeel dat ik pas om 12:30 hoef te beginnen met werken. ‘s Morgens om 7 uur (als het nog niet zo warm is) ga ik een rondje hardlopen in de omgeving. 7 uur is spitsuur in Santa Cruz, want vaders en moeders brengen hun kinderen massaal per auto of motor (over de hobbelige zandwegen) naar school. Aan verkeersregels doen ze hier niet. Wat nou rechts heeft voorrang? Gewoon laten zien dat je de snelste bent.

Om 12:30 ga ik samen met de kinderen lunchen. Dit is altijd heel gezellig omdat ze erg blij zijn me weer te zien. De lunch bestaat uit soep met pasta en gekookte aardappelen en een bordje rijst met wat groenten.
Na de lunch gaan de kinderen naar hun kamer. Sinds gister heb ik de verantwoordelijkheid gekregen over ‘chalet 1’. Dit is een klein gebouw met 5 kamers waar ongeveer 12 meisjes slapen. Ik moet controleren of ze hun kamer netjes opruimen, de (beruchte) vloer dweilen en dat de oudste kinderen zich wassen en omkleden voor school. De oudste kinderen hebben namelijk 's middags les, terwijl de jongste kinderen 's morgens les hebben.

Om 14:00 gaan de oudste kinderen naar school en neem ik groep 1, 2 en 3 (te vergeljken met onze groep 3, 4, 5) mee naar een klaslokaaltje op de Hogar. Hier mogen ze twee uur lang huiswerk maken, spelen, knutselen etc. Het zijn lekkere chaotische uren want de kinderen rennen werkelijk alle kanten op en ze willen me al hun knutselwerkjes laten zien dus ik wordt naar iedere hoek van de klas gesleept.

Om 16:00 is er een kleine pauze om een fruithapje te eten, maar regelmatig wordt dit o zo gezonde fruithapje door de koks in de keuken vervangen voor een heerlijke cake. Ze gooien de tafel met ingredienten en een grote mengkom naar buiten en iedere keer mag een andere kind roeren in de mengkom.

Hierna is het tijd voor een activiteit die per dag verschillend is. De activiteiten bestaan uit televisie kijken, voetballen op het voetbalveld, naar de speeltuin, wat uitleg over hygiene en nog een aantal dingen. Ook dit is altijd lekker hectisch, omdat de grote en kleine meiden eigenlijk van elkaar gescheiden zijn, maar toch telkens naar elkaar toe rennen. En het is bij Boliviaanse kinderen heeeeel moeilijk inschatten of een kindje nou tot de ‘grote’of de ‘kleine’groep behoort. Dus nadat ik een keer een meisje heel verdrietig heb gemaakt door te zeggen dat ze tot de ‘kleine’groep behoorde terwijl dat niet zo was, heb ik besloten om het voor nu maar een beetje te laten gaan. Dat is volgens mij ook de gedachte die de meeste leraressen hier hanteren. Net als de meeste Bolivianen hier doen ze lekker rustig aan en zien wel hoe de dag loopt. Wat nou we hebben een strak schema? Als we ergens vandaag niet aan toekomen, gebeurd het morgen wel… en anders niet. Ik als perfectionistische Nederlander moet daar nog een beetje aan wennen..

Om 19:00 gaan we avondeten en daarna loop ik met de meiden mee naar het chalet om te controleren of ze zich allemaal douchen. Gister was mijn eerste werkdag en dat was dus hét moment voor de meiden om me een beetje uit te testen; wat kunnen we wel en niet maken bij deze jongedame? Ik heb alle kinderen onder de douche gezet en daarna ging de muziek aan en leerden ze me ‘boliviaans’ dansen. De meiden hebben keihard moeten lachen omdat ik als oerhollandse allesbehalve soepel ben in de heupen…

Afgelopen zaterdag heb ik mijn ogen uitgekeken. Er kwam een grote groep volwassenen langs die de kinderen allemaal cadeautjes en snoepjes gaven. Onder deze groep zaten ook wat moeders van kinderen die hier zitten. Zij zijn niet meer in staat om voor hun kind te zorgen, maar komen hen heel af en toe een keer opzoeken. Met de nadruk op héél af en toe, want ik hoorde achteraf dat een meisje (10 jaar oud) haar moeder afgelopen zaterdag voor de tweede keer in haar hele leven had gezien.
Daarnaast was de manier waarop de kinderen met hun moeders omgingen heel opmerkelijk. Ze behandelden elkaar op zo’n manier waarop ze ieder ander mens behandelen. Er is totaal geen sprake van een moeder-dochter relatie en daarvan schoten de tranen wel een beetje in mijn ogen.

Gister (maandag) zijn we begonnen met het zwembad schoonmaken. Dit zwembad is in geen jaren onderhouden, dus stel je een pikzwarte zwembadbodem voor, met grijs gekleurd water en allerlei takken, beestjes en andere viezigheid erop drijvend. Een hele klus dus om dit schoon te maken. De kinderen was beloofd dat we vandaag (dinsdag) zouden gaan zwemmen, maar omdat het zwembad nog niet klaar is, is dit verschoven naar morgen. Morgen is ook de dag dat ik met Naomi en Veronica (een medewerkster van het project) naar het centrum van Santa Cruz ga. Hier ligt het mooiste plein van heel Zuid-Amerika dus ik ben heel benieuwd!

Ik schrijf snel weer over al mijn nieuwe avonturen, hasta luego!!

Dikke knuffel Bennie