De eerste 5 dagen

Buenos tardes,

Het is zaterdag 19 september, 20:30 Boliviaanse tijd en ik zit puffend van de hitte achter een laptopje. Ik heb zoveel meegemaakt de afgelopen vijf dagen dat ik geen idee heb hoe ik dit in een lullig reisverhaaltje ga omschrijven.

Laten we beginnen bij het begin van mijn reis: Schiphol. Het was een hele opgave om in het vliegtuig te belanden. En dan bedoel ik niet dat de douane moeilijk deed over die kilo's cocaïne die ik meesmokkelde (dat verliep vlekkeloos...), maar dan heb ik het over het afscheid van mijn lieve familie en sofietje. Nadat ik iedereen 80 knuffels had gegeven liep ik eindelijk richting het vliegtuig. Deze bracht ons eerst naar Madrid, waar we zouden overstappen op het vliegtuig richting Santa Cruz de la Sierra.

Om 6:30 lokale tijd, landde ons vliegtuig (na 11 zware uren achter een krijsend kind en snurkende opa te hebben gezeten) eindelijk in het Bolivia. Enthousiast huppelden we het vliegtuig uit en zochten naar de eigenaresse van het opvangtehuis (Liliane) die ons mee zou nemen.  Ze ratelde en ratelde in het spaans en ik kwam er al snel achter dat de paar spaanse lesjes die ik in Nederland had gehad echt niet voldoende waren om deze vrouw te verstaan. Maar anno 2015 is er een simpele oplossing te vinden voor een taalbarriere als deze: Google translate. Afijn, we werden per auto naar de Hogar (opvangtehuis) gebracht en Liliane liet ons de kamers zien. Ja, ja kamerS... we beschikken over een slaapkamer, badkamer, keuken, eetkamer én kantoor (!!) Het opvangtehuis is prachtig. De zon schijnt hier iedere dag, het is heel groen met prachtige palmbomen en er is heel veel ruimte voor de kinderen om te spelen. Er is zelfs een zwembadje en een ruimte voor fysiotherapie.

Op de Hogar zijn 68 kinderen die verschillen van leeftijd tussen 8 en 18. Wij werken alleen met kinderen tot en met 14 jaar. Het eerste wat mij opviel is dat alle kinderen hier een 'grote bek' hebben. Er zit eigenlijk geen enkel verlegen kind tussen en iedereen komt op voor zijn mening. Ik denk dat dit komt doordat ze op straat hebben moeten vechten voor hun bestaan en dat temperament zit er nog steeds in.

De eerste ontmoeting met de kinderen is tijdens de lunch om half 1. De meisjes komen allemaal dolenthousiast op me afrennen en blijven maar aan mijn haren en huid trekken. Meerdere keren wordt er gevraagd of het pijn deed om mijn haren en huid te bleken en als ik antwoord dat het allemaal natuurlijk is kijken ze me aan alsof ik 'loco' ben.

De volgende dag gingen we met Liliane per auto naar het centrum van Santa Cruz om wat boodschappen te doen. We moesten een zandweg vol diepe kuilen en heuvels afleggen. Liliane is een klein vrouwtje die net boven haar stuur uitkomt en zat vol overgave te trekken aan het stuur. Ik zat achterin de auto en heb zitten gieren van het lachen (je weet wel hoe dat gaat bij mij..) Santa Cruz is ge-wel-dig. De staat is hectiscsh, druk en chaotisch. Omdat we boodschappen gingen doen stelde ik me voor dat we naar een supermarkt a la Jumbo gingen, maar we kregen een enorme overdekte markt waaar men al schreeuwend varkensoren en dode cavia's verkocht. Liliane had al snel door dat we naast dit voedzame vlees ook wat andere dingen nodig hadden en dus gingen we naar een westerse 'supermercado'.

's Middags is het tijd voor ontspanning. Ik heb de kinderen inmiddels verslaafd weten te maken aan pesten en hallie gallie. We hebben het inmiddels 2 dagen urenlang gespeeld en de kinderen worden alsmaar fanatieker. 's Middags is het ook tijd voor een watergevecht. De kinderen verzamelen wat plastic flessen en rennen erop los. Het is zo mooi om te zien hoe ze zich hier met heel weinig materiaal kunnen vermaken. In Nederland breekt de hel los als de wifi niet werkt, maar hier kunnen kinderen al blij zijn met een aantal plastic flessen.

Wat ik ook erg leuk vond is dat de meisjes iedere dag vol bewondering naar mijn armbandjes kijken, ''want ik heb er maar liefst 10!!!" Dit bracht me op het idee om de overgebleven gelukslintjes bij hen om te binden. Uiteindelijk stond de hele Hogar voor onze kamerdeur en zelfs de jongens wilden lintjes om hun armen.

's Avonds gaan we met de kinderen eten. Het eten bestaat eigenlijk iedere dag uit een diep boord met een soort soep, pasta en gekookte aardappel (BAH) erin. Vandaag was de dag van de studenten (een nationale feestdag) en dus aten we bijzonder: kip met aardappel, gekookte banaan en pasta. Alle kinderen waren de hele dag door het dolle heen en het enige wat je hoorde was: POLLO POLLO POLLO POLLO!

Na het eten gaan alle kinderen naar het voetbalveld waar allerlei spelletjes gedaan worden. Hierna gaan ze douchen en om 20:15 volgt het gebed. Daarna wenst iedereen elkaar uitgebreid 'buenos noches' waarbij ik beladen wordt met kusjes en knuffels van schattige kindjes in een veel te grote pyjama.

En voor nu geef ik jullie ook een virtuele knuffel en kus in mijn veel te grote pyjama... Buenos noches, jullie horen snel weer van mij!