Schoonmaakster Beppie en haar nep stewardessen glimlach deel 2

Na een middag bakken voelde ik me stukken beter en begon ik vol goede moed aan mijn favoriete klus: het uitroeien van luizen in de haren van de meisjes. In Nederland zouden alle mogelijke hulptroepen ingeschakeld worden en worden er allerlei dure middelen gebruikt om de luizen te bestrijden. In Bolivia gebruikt men enkel en alleen azijn. De hele middag zat ik met de handen in het haar (goeie woordgrap) en heb ik geprobeerd zo veel mogelijk luizen te vergiftigen met het azijn. Aan het einde van de dag hadden de meiden aanzienlijk minder luizen, maar in mijn geval leek het alsof de hele kudde naar mijn haren verhuisd was; mijn gouden lokken stikten van de luizen.... Aaaaargh!! 

Eigenlijk stond er voor maandag 14 december opnieuw een bezoekje aan de Feria met Liliane op het programma. Om 09:00 zouden we vertrekken, zodat Naomi en ik op tijd terug zouden zijn voor onze werkdag. Klokslag 9 uur stond ik met mijn fashionable buiktasje gereed om te gaan, maar mevrouw was nog in geen velden of wegen te bekennen. Hetzelfde gold voor 09:30.. Geen Liliane. En toen het langzaam aan 10 uur werd, zijn we toch maar eens bij wat collega's gaan vragen waar Liliane zou kunnen zijn. Het antwoord dat we kregen liet weer een klein donderwolken boven mijn hoofd opkomen: 'ooh nee, Liliane heeft deze ochtend een hele belangrijke vergadering, ze komt niet eerder dan 15:00 uur terug. Die Feria gaat niet door' Oké top! Bedankt! Fijn! Leuk! Super! Tof!  Uiteindelijk heb ik van mijn vrije ochtend maar een productieve ochtend gemaakt. Mijn moeder zit waarschijnlijk met d'r oren te klapperen maar ik heb mijn hele kamer geveegd en gedweild, mijn wc geschrobt, mijn beddengoed in de was gegooid en mijn kleren met de hand gewassen (die wasmachine is niet altijd te vertrouwen). Schoonmaakster Beppie had er weer een lekkere ochtend opzitten... 

'S middags kregen we met de lunch een stuk vlees voorgeschoteld wat er in mijn ogen uitzag als een stuk kip. Omdat ze hier vrijwel iedere dag kip eten, was de kans groot dat ik goed zat. Hoewel de kip niet zo lekker smaakte als normaal at ik hem gewoon op en toen ik klaar was met eten schoof ik mijn bord aan de kant en zei 'mmmm, me gusta pollo mucho'. De kinderen keken me aan alsof ik gek was geworden. 'Pollo?!' 'Dit is geen kip hoor, Bente'. Ik bleek geen lekker kippenboutje maar een klein, schattig vogeltje naar binnen hebben zitten werken. Toen ik mijn 'botresten' iets beter begon te bekijken, zag ik er inderdaad een lief vogeltje in. Heb ik dat net op zitten eten?! Ieeeeeeeeh! 

Na de 'verassende' lunch mochten de kinderen het zwembad induiken. Terwijl ik keihard aan het werk was... Lees: ik zat aan de kant in het zonnetje bruin te worden, kwam Liliane teruggereden van de afspraak. Ze instrueerde de educadores dat ze direct naar haar kantoor moesten komen. Toen we binnenstapten begon ze direct in hoog tempo Spaans te praten, maar de paar woorden die ik ervan opving waren genoeg om te weten wat ons te wachten stond: 'passeo', '18:30', 'micro', 'navidad' 'llegamos a las 9'. Er was op de valreep bedacht om vanavond een uitje met de kinderen te regelen. Waar we precies heen zouden gaan was een verassing, maar de micro zou de hele kudde om 18:30 ophalen. 

Terwijl we bij Liliane in het kantoor zaten, kwam er ook nog even een enorme groep visite opduiken. Ohja, die was Liliane ook een beetje vergeten. Deze visite wou graag wat spelletjes doen, wat lekkers eten en drinken en wat pre-kerstcadeautjes uitdelen aan de kinderen. Snel sleurde ik alle kinderen het zwembad uit en spoorde ze aan om zich in hoog tempo om te kleden. Hierna liet ik de visite hun spullen klaarzetten in een klein zaaltje. Rond 17:00 waren de kinderen druk bezig met een competitie touwtje springen, stoelendans en touw trekken. Ondertussen fluisterde Liliane me nog even in dat de kleintjes straks moesten rusten, omdat ze pas laat zouden gaan slapen. Toen ik naar haar knikte, zag ik net wat kleine kids vermoeid in hun ogen wrijven na een intensief potje springtouwen. Juist. Ehm hoe ga ik dat fixen? 

Nadat de kids verwend waren met lekkere cakejes, frisdrank en speelgoed bedankten ze alle visite en werd er nog een laatste foto gemaakt. Het is fantastisch dat er dit soort mensen zijn die tijdens de feestdagen hun steentje bij willen dragen om de kinderen een onvergetelijke kerst te geven, maar vaak heeft het ook een beetje een commercieel karakter. De hoeveelheid foto's die tijdens zo'n middag gemaakt worden is ietwat vermoeiend. Het feit dat ze iets goeds hebben gedaan moet aan de hele wereld worden laten zien en hoewel de kinderen nog jong zijn hebben ze dat feilloos in de gaten. 

Nadat de visite vertrokken was, hadden alle kinderen een halfuurtje de tijd om in hun kamers uit te rusten. Ik hielp in de keuken zodat we om 18:00 uur aan tafel konden schuiven. 

Stipt om 6 uur stonden alle kids in de comedor om het gebed op te zeggen, maar dit werd verstoord door de tuinman die hulp nodig had. Er was zojuist een enorme donatie rijst, pasta en eieren binnengekomen en al die kilo's eten moesten naar de keuken worden gebracht. Een kwartiertje sjouwen later konden de kinderen eindelijk hun bord met prut opeten. 

Om 18:30 hoorden we een toeterende microbus het terrein oprijden, maar de tafels moesten nog leeggeruimd worden, de afwas moest er nog doorheen geknald worden en alle kinderen moesten nog een opvallend geel shirt ter herkenning aantrekken. Profée Betty sloeg haar Boliviaanse charmes in de strijd en wist de chauffeur zo ver te krijgen om nog even een kwartiertje te wachten. 

Met gierende banden vertrokken we rond 18:45 naar onze geheime locatie. Voor de meeste kinderen was het de eerste keer dat ze in het donker de stad zagen, want normaal vinden uitjes alleen overdag plaats. Met grote ogen keken ze naar de vele kerstmislichtjes en versierde kerstbomen langs de kant van de weg. We reden richting Ventura Mall, een immens groot winkelcentrum die geheel in kerstsfeer versierd was. 

Hoewel onze geheime locatie zich buiten bevond, wilde Liliane ook een rondje lopen door het winkelcentrum omdat de kinderen daar nog nooit waren geweest. In lange rijen liepen we langs geliefde speelgoed- en snoepwinkels, vol grote ogen keken de kinderen naar de hoge plafonds die rijkelijk versierd waren met luxe kerstversiering en hun smerige CROCS stapten vrolijk over de smetteloze witte vloeren, terwijl een aantal schoonmaakster hysterisch met een dweil achter onze hele groep aanrenden. 

Na een paar rondjes liepen we naar buiten waar een groot kerstspelletje voor de kinderen was. Na een tijdje wachten mocht ik met mijn groepje naar binnen en in de eerste ruimte mochten ze op een immense tablet tekenen wat ze graag van de kerstman wilden krijgen. Schattig hoe zelfs de brutaalste kinderen een beetje verlegen werden toen ze de tablet aan mochten raken. In de tweede ruimte kregen ze een immense bril op waarmee ze 4D beelden om zich heen zagen. Er werd luidkeels gegild en een meisje viel zelfs op de grond omdat ze de beelden zo realistisch vond. In de 3e ruimte mochten de kinderen een kaartje aan de kerstman schrijven en in de laatste ruimte dansten we op kerstmuziek. De kinderen hadden hier overduidelijk van genoten, maar het hele fiasco werd vrolijk voortgezet toen we met de microbus richting het centrale plein van Santa Cruz reden en op dit plein viel zelfs mijn eigen mond open. Wauw, wat was dit plein mooi versierd met kerstlichtjes, grote kerstbomen, kerstcadeautjes en er liepen wel 10 kerstmannen rond die vol energie met de kinderen speelden. Voor het eerst in Bolivia bekroop met een kerstgevoel en daar werd ik even heel blij van. Vol genietend liep ik met een stel kids aan mijn hand een rondje over het levendige plein. We zongen een liedje met de kerstman en maakten heel veel foto's (heb ik net die commerciële visite afgekraakt..oeps). Omdat er ondertussen al behoorlijk wat kleintjes aan het gapen waren, was het tijd om terug naar de Hogar te gaan. Eenmaal in de bus had ik een slapend meisje op mijn schoot, op mijn linkerschouder lag een slapend hoofd en op mijn rechterschouder nog zo'n zelfde. Omdat ik zelf ook behoorlijk gesloopt was, had ik moeite mijn ogen wel open te houden. Rond 23:00 kwamen we aan en legde ik de meisjes snel in bed. Zij zouden de volgende ochtend gewoon weer om 06:00 moeten opstaan... Mij niet gezien, ik lag de volgende ochtend lekker asociaal tot 10:00 in bed. 

Dinsdag 15 december had Liliane eindelijk een gaatje in d'r agenda kunnen vinden en gingen we naar de Feria! Vol plankgas reden we erheen, want deze vrouw is niet van het voorzichtige. Zelfs op de meest gevaarlijke kruispunten drukte ze het gaspedaal vol in en fixte ondertussen ook nog even het ene na het andere telefoontje. Ik stond lichtelijke doodsangsten uit en eenmaal aangekomen stapte ik totaal opgelucht haar enorme auto uit. Liliane stelde ons ervan op de hoogte dat we alle inkopen heel snel moesten doen, omdat ze maar weinig tijd had. Als een malle scheurden we langs alle kraampjes en door alle stress maakte ik wat overhaaste beslissingen. Grappig om te zien hoe de zakenvrouw in Liliane helemaal naar boven kwam. Bij iedere verkoper ging ze precies hetzelfde te werk: Met een grote (nep stewardessen) glimlach palmde ze de verkoopster helemaal in: 'buenos tardes, cómo estas mi amiga?' Iedere keer noemde ze dat de cadeaus voor een Hogar met straatkinderen waren en dat leidde (hoe erg het misschien ook is) tot de nodige kortingen. 

Hoewel we nog niet alle cadeaus in de pocket hadden, was onze tijd op en moesten we met gierende banden terug naar de Hogar, waar de kinderen ons al op stonden te wachten om een blik van de cadeaus op te kunnen vangen. 

Snel dumpten we de cadeaus, zo onopvallend mogelijk, in mijn kamer en hebben de rest van de middag Spaanse kerstliedjes met de kinderen gezongen. 

Vrijdagochtend 18 december hadden we weer een Spaanse les en omdat het onze laatste les voor kerstmis zou zijn, maakten we er een kersteditie van. Nadat we Spaanse kerstliedjes en vocabulaire hadden geleerd, had Cristina een leuke verassing voor ons. Ze leerde ons om typisch Boliviaanse empanadas te bakken en gebruikte hiervoor haar geheime familierecht. In Bolivia zijn dit soort familierecepten heilig en worden ze eigenlijk niet met anderen gedeeld. Maar aangezien deze blondine uit het verre Nederland zoooooooo graag empanadas wilde leren bakken, gaf haar oma toch het recept vrij. 

Het recept heb ik tot in de puntjes onder de knie, dus ik denk dat ik me bij terugkomst in Nederland direct aan ga melden voor 'Heel Holland Bakt', want deze empanadas zijn goddelijk. 

Sinds deze week is het meeste personeel van de Hogar met vakantie. Dat betekent dat ik bergen verantwoordelijkheid in mijn schoenen geschoven krijg en dat ik knetters druk ben, maar daar hou ik van. Als ik de hele dag maar kan rennen en vliegen, dan ben ik in mijn element. Maandag 21 december was een ietwat koude dag (20 graden), waardoor het geplande zwembaduurtje niet door ging. Snel moest ik een andere activiteit bedenken om de kinderen bezig te houden. Een collega nam de jongens mee naar het voetbalveld en ik besloot met mijn meisjes wat creatiefs te doen. Ik vond een stapel kranten en bedacht een spelletje waarbij de meiden in groepjes van 4 in een kort tijdsbestek jurken moesten maken van dit materiaal. Het was een grote chaos: de kranten, het plakband en zelfs de scharen vlogen door de lucht, maar er kwamen hele leuke creaties uit. Gezamenlijk kozen we een winnend groepje uit, die vol trots hun gewonnen lolly in ontvangst namen. 

Aangezien ik deze week met een mannelijke collega werk, komen alle werkzaamheden in de keuken voor mijn rekening. Ik heb zo'n hekel aan dat ouderwetse gedachtengoed: een vrouw hoort achter het fornuis, maar in Bolivia weten ze niet anders. 

'S avonds rond het avondeten krijg ik dus vaak te maken met een lichtelijke vorm van stress. De 25 meisjes moeten aangespoord worden om te douchen en hun pyjama's aan te trekken, het eten moet opgewarmd worden en vervolgens moet het eten opgediend worden in de eetzaal. En dat alles terwijl mijn mannelijke collega uit zijn neus loopt te eten. Juist. Maar ik vind het prima zo, ik ben lekker druk en verveel me in ieder geval geen moment. 

Niet alleen 's avonds is spitsuur, 's middags moet er ook een tussendoortje uitgedeeld worden en heel toevallig is dat deze hele week al watermeloen. Aan de ene kant heel lekker, maar aan de andere kant ook heel onpraktisch. Kijk, Bolivianen zijn gewend om gigantische meloenen van 80 kilo ff met een stomp mesje in stukken te snijden, maar ik als Hollandse ben slechts gewend aan wat lullige honingmeloentjes en ben niet zo goed in het snijden van zo'n immens ding. De kinderen moesten dan ook hard lachen om de manier waarop ik met een bezwete kop en onhandige bewegingen aan het losgaan was op zo'n enorme meloen. Maar inmiddels zijn we zo'n 4 dagen verder en heb ik de techniek bijna onder controle. De stukken die ik tegenwoordig fabriceer zijn niet meer zo misvormd als de eerste paar dagen en ik hoor geen gelach meer als ik sta te hakken in zo'n ding. 

En dan zijn we alweer aangekomen bij vandaag: donderdag 24 de december. Vanavond is het kerstavond en morgen Navidad, een twee kerstdag wordt hier niet gevierd. Deze kerst zal ik niet gaan dansen op muziek van Ria Valk of Rinus met de Tonkies, ik mis de pyjamaparty met mijn familie waarbij we de hele dag naar Home Alone kijken, en ik sla de uitgebreide kerstbrunch bij oma over. Helaas dit jaar geen kerst met mijn vertrouwde familie, maar een kerst zonder familie wordt het ook niet. De kinderen op deze Hogar vormen een grote familie met elkaar en ook ik maak daar gedurende deze 6 maanden deel van uit. Tijdens de kerstdagen vul ik het gat op van hun vaders, moeders, opa's, oma's, broers, zussen, ooms en tantes. Ieder kind verdient het om dat warme kerstgevoel van binnen te krijgen en ik ga er mijn stinkende best voor doen om dat te bereiken. De meeste voorbereidingen zijn in ieder geval al getroffen: de kerstcadeaus liggen klaar, de kerstboom staat (inclusief kitscherige, flikkerende lichtjes) te blinken in de kerk, het pak van de kerstman zit in de wasmachine en de kinderen hebben alle kerstliedjes uit hun hoofd geleerd. Ohja en ik zie sinds een paar dagen een hele hele hele dikke kip over de Hogar rondhuppelen, als dat maar niet ons kerstdiner wordt.... 

Ik wens jullie allemaal een warme, gezellige en fijne kerstmis toe! Het liefst zonder dikke kippen, maar met een gevulde kalkoen en een groot stuk tiramisu na (god daar zou ik nu een moord voor doen). 

Laat je nep stewardessen glimlach achterwege en geniet! Dan doen wij dat hier ook :) 

Dikke knuffel van dit Boliviaanse kerstengeltje (...) 

Mocht je het leuk vinden om een kerstkaartje te schrijven (ik ontvang hem waarschijnlijk pas als het hoog zomer is, maar dat mag de pret niet drukken) hier is mijn adres: 

Bente de Wilde

Hogar Sanra Maria de los Angeles 

Proyecto Don Bosco

H. Sanabria 2775

Santa Cruz de la Sierra

Bolivia