Update numero 3

Buenos dias lieve mensen, ik had van tevoren niet verwacht dat ik zo regelmatig een reisverhaal zou uploaden, maar ik vind het schrijven heel leuk en maak ook meer dan
genoeg dingen mee om over te schrijven. Dus hierbij alweer mijn derde reisverhaal!

Afgelopen woensdag ging ik samen met Veronica (een medewerkster van het project) en Naomi naar Santa Cruz. We pakten een klein busje waar veel meer mensen in zaten dan ik in eerste instantie had verwacht. Toen er al rijdend nog 3 mensen aan kwamen rennen, werden op bijna magische wijze nog een aantal stoelen in het busje getoverd. Creatief zijn ze hier absoluut... Met een propvol busje scheurden we naar Santa Cruz, terwijl ik me steeds meer begon af te vragen of ik deze reis wel heelhuids zou overleven. Gelukkig stapte ik, inclusief al mijn ledematen, veilig het busje uit. Totaal opgelucht liep ik de weg op en stak een oversteekplaats over: het licht was immers groen.. Met deze naïeve gedachte werd ik bijna aangereden door eenzelfde busje als die me hier naar toe had gebracht. Die busjes worden me nog eens fataal. Afijn, weer een les geleerd: dit is geen Zutphen waar in totaal 4 stoplichten te vinden zijn, dit is Santa Cruz, waar verkeersregels over boord gegooid worden. Opletten dus de Wilde!

We hadden een hele leuke ochtend in Santa Cruz en ik heb nu al zin om de stad vaker te bezoeken. Terug op de Hogar hebben we geluncht met stuiterende kinderen die vandaag EINDELIJK mochten zwemmen. Het contact tussen jongens en meisjes is op de Hogar nogal gescheiden en zo werd ook de zwemtijd verdeeld over de jongens en meisjes. Als eerst mochten de jongens een uur zwemmen en daarna waren de meisjes aan de beurt. Het was heel grappig om het verschil tussen deze twee groepen te zien. De meisjes gingen netjes achter elkaar in de rij staan om eerst hun voeten te wassen en vervolgens een voor een het trappetje voorzichtig af te klimmen. De jongens daarentegen sprongen (lomp en onbenullig) massaal per bommetje het zwembad in.
Naomi en ik hadden in Nederland wat waterspeelgoed zoals een opblaasdolfijn, opduikdingen en zwembanden gekocht van het sponsorgeld. We hebben de kinderen hier heel blij mee gemaakt! Dus via deze weg wil ik alle mensen die een donatie hebben gedaan bedanken namens de kinderen! We zijn nu trouwens al druk aan het nadenken wat we met de rest van het sponsorgeld gaan doen en ik hou jullie hier zeker van op de hoogte!

Donderdag was onze eerste vrije dag. Zo'n vrije dag is de ideale gelegenheid om even van het project af te gaan en meer van Bolivia te zien. We gingen naar het plaatsje Montero. Dit was een klein uurtje rijden met de bus en gedurende de rit heb ik heerlijk naar buiten zitten kijken. Terwijl de wind tegen mijn verhitte gezicht aanblies, zag ik buiten het ene na het andere bijzondere tafereel. Jeeps waarbij de achterbak helemaal volgeladen was met kleine kinderen (inclusief baby's), mensen die bij elke stoppende auto kranten, snoep of frisdrank proberen te verkopen en vrachtwagens die afgeladen vol zijn met allerlei oude materialen, die bij elkaar gehouden worden met een lullig touwtje. Niet heel verwonderlijk dus dat er af en toe gestopt moet worden om een verloren onderdeel van de weg te halen. Maar wat ik onderweg nog wel het meest bijzondere vond om te zien, waren de grote families die langs de kant van de weg zaten. Zodra het stoplicht op rood sprong, renden de jongste (en meest schattige) kinderen voor de auto's om dansjes op te voeren, in de hoop wat geld voor hun familie te verdienen. Ze gingen zo geroutineerd te werk dat ik het idee heb dat ze dit dag in, dat uit doen. Heel triest om te zien.

Eenmaal in Montero aangekomen viel me gelijk op dat er allerlei verschillende soorten winkeltjes per straat gesorteerd zijn. Zo heb je een straat vol kappers, eentje vol schoenen en zelfs een straat vol wc-brillen (hoewel ik ze hier bijna nooit óp een wc vind..)
De kleding die ze hier verkopen is heel grappig. Bijna alles is namaak, dus denk aan Nike voetbalschoenen, Ralph Lauren blouses en parfum van Chanel. Daarnaast is er ook kleding zonder schreeuwend merklabel, maar deze zijn dan weer voorzien van extreem veel glitters en 'bling bling'. Mocht er onder de Brummenaren nog iemand zijn die een originele outfit wil hebben voor Proud to be Fout volgend jaar, dan kan ik hier de perfecte outfit voor je scoren.

Op de terugweg namen we eerst de bus en halverwege stapten we uit om verder te reizen per motor(!) Daar zat ik dan achterop bij een Boliviaanse snelheidsduivel (m'n vader is er niets bij). Hij haalde werkelijk iedere auto in die we tegenkwamen en nam overal de binnenbocht. En dat terwijl ik achterop zat zonder helm en een dun shirtje aan. Heel onverantwoord, maar ook heel heel heel heel gaaf! (Sorry mam..)

Gistermorgen pakte ik om 7 uur weer mijn hardloopschoenen om een rondje te rennen. Dit keer wou ik door een woonwijk rennen, maar dat bleek niet zo'n goed plan. Ieder huis in Bolivia beschikt namelijk over een angstaanjagend grote waakhond, die meestal vóór het hek van het huis zitten. Het resultaat: er zaten me een stuk of 10 mega enge en boze honden luid blaffend op de hielen. Voordeel hiervan was wel dat ik een veeeel harder rondje rende dan normaal.. Maar morgen ren ik gewoon weer mijn vertrouwde, veilige rondje.

Rond 9 uur zat ik gedoucht en al aan mijn ontbijt en de uren die volgen moet ik de komende tijd nog een beetje vorm geven. Ik begin pas om half 1 met werken, de kinderen zijn 's morgens naar school dus op het project is niet zo veel te doen en om naar de stad te gaan is de tijd net te kort. Dit zijn dan ook de uren dat ik aan het nadenken raak en alles in Nederland toch wel heel erg mis. Binnenkort ga ik op zoek naar Spaanse les om een aantal ochtenden op te vullen en de taalbarrière wat te doorbreken.

Maar ach, als ik eenmaal aan het lunchen ben met de kinderen en al hun enthousiaste verhalen aanhoor, is mijn heimwee snel weer verdwenen. Vrijdagmiddag was het weer tijd om te zwemmen, dus zonder gemopper aten de kinderen hun soep en rijst in record tempo op, om zo snel mogelijk in het zwembad te kunnen liggen. De meiden mochten als eerst zwemmen en eenmaal in het zwembad was er weinig overgebleven van de nette, rustige meisjes die ik de vorige keer zag. Dit keer heerste er een en al chaos. De opblaasdolfijn vloog naar iedere hoek van het zwembad, terwijl de meisjes luidkeels aan het gillen waren.

Na een uurtje stonden de jongens klaar om hun zwemtijd op te eisen. Warempel waren zij rustiger dan de meiden! Omgekeerde wereld..
Maar na een halfuurtje verzamelden zich steeds meer en meer meiden langs de zwembadrand en voelde ik al aan mijn water (snap je: water, zwembad.. Haha oké té slecht) dat het niet meer lang rustig zou blijven. En ja hoor, na veel gezeur mochten de meiden nog een halfuur samen met de jongens zwemmen. Resultaat: ultieme chaos.
Toen alle 68 kids (waarvan de helft niet kan zwemmen) eenmaal in het water lagen kwam de politie/scheidsrechter/dokter/badmeester in mij naar boven. Hysterisch gillend heb ik een halfuur lang ruziënde kinderen uit elkaar gehaald die écht allebei de opblaasdolfijn móésten hebben en meer van dit soort onzin opgelost. Maar de kinderen genoten en als je al die blije kopjes ziet krijg je vanzelf ook een enorme glimlach op je gezicht.

Die lach werd gedurende de dag alleen maar erger en resulteerde in mijn (beruchte) schaterlach. Aanleiding hiervoor was het 'dansuurtje' dat na het zwemmen georganiseerd werd. Tijdens dit uur was het de bedoeling alle kids een dansje te laten doen. Na het eerste opgevoerde dansje, bleken de meeste kinderen nogal tam en terughoudend op het gebied van dansen. Maar gelukkig ben ik van nature een uitstekende danseres, dus ik zou die kinderen wel even de dansvloer op krijgen. Als eerst zette ik de kabouterdans in die ik vol overtuiging probeerde uit te voeren, maar de kinderen bleven me glazig aankijken. Oké poging 2: de macarena. Die viel beter in de smaak. Steeds meer kinderen dansten mee en de sfeer werd steeds beter. Vervolgens deed David (een jongetje van het project) een dansje. Eerlijk gezegd verwachtte ik er niet veel van, want hij deed een beetje lacherig en stoer tegenover zijn vrienden. Maar toen de muziek eenmaal aanging, transformeerde hij in een soort Michael Jackson. Hij kon ge-wel-dig dansen en bleek een echte entertainer te zijn. Ik heb krom gelegen van het lachen toen hij zijn 'sexy' moves liet zien. Ik ga ze nog een keer filmen en op dit reisblog zetten, want je gaat stuk.

Na het dansen gingen we naar La Cancha (de arena, ofwel: het stenen voetbalveld). Ik had stoepkrijt meegenomen en dat bleek een schot in de roos te zijn, want alle kinderen maakten ellenlange hinkelpaden. Even waren de macho voetballertjes veranderd in schattige jongetjes die fanatiek aan het hinkelen waren geslagen en me meesleurden om al hun prachtige krijtkunstwerkjes te laten zien.

Terwijl we buiten waren werd de lucht alsmaar donkerder en Ruth (een medewerkster van het project) waarschuwde ons dat er een hevige regenbui zou komen. Er vielen welgeteld 5 regendruppels maar iedereen rende naar binnen om bodywarmers, sjaals en dikke truien aan te trekken.

Na het avondeten (dit bestond uit soep met ingewanden van een kip..) was het tijd om met de meiden mee te gaan om hun pyjama aan te trekken. Maar ik kreeg ze niet onder de douche, voordat ik een Nederlands liedje had gezongen. En zo eindigde ik, na enig protest, toch bovenop een krukje en stond keihard mee te blèren met Guus Meeuwis en Martin Morero (ik heb een zwak voor Nederlandstalige muziek, dus ja ik heb alle Hollandse kermisknallers op mijn iPhone staan..)

Vandaag is het zaterdag en dat betekent dat er weer een hele groep mensen langs komt om op het project mee te kijken. Misschien vinden er wel weer wat herenigingen plaats tussen moeder en dochter.. De tissues zitten in ieder geval vast in m'n tas.

Ik hou jullie op de hoogte, ciao!!
Bennie