Numero cinco!!

Buenos noches, lieve mensen, mijn excuses dat ik jullie zo lang in spanning heb laten zitten voor een nieuw reisverslag.. Maar hier is the one and only: numero cinco!!! Dus gooi alles aan de kant waar je mee bezig bent, luister niet meer naar je zeurende vader/moeder/zoon/dochter/leraar/cavia en sla als een malle aan het lezen....

Net als de voorgaande weken kwam er vorige week zaterdag weer een grote groep mensen langs op het project. Maar dit werd wel hun laatste bezoek en daarom was er een feestelijke afsluiting geregeld. De kinderen hadden in groepjes een dansje ingestudeerd om de mensen te bedanken voor hun cadeau's, spelletjes en gezelligheid van de afgelopen weken. Bij zo'n feestelijke afsluiting hoort natuurlijk ook een feestelijke outfit.. Met 12 pubers op een paar vierkante meter voel je de bui waarschijnlijk al hangen: iedereen was in rep en roer.
'Waar is mijn zilveren haarband?' 'Wie heeft mijn kam?' 'Geef mijn glittertopje terug!' 'Sta je nu nog steeds onder de douche?!'
Om mezelf een beetje nuttig te maken in deze chaos toverde ik een potje nagellak en wat elastiekjes tevoorschijn en ging aan de slag. Grappig om te zien hoe een onzeker meisje zich ineens mooi kan voelen met een paar rode nagels en wat vlechtjes in d'r haar. Toen alle meiden er tip top uitzagen werd er een klaslokaal versierd en de dansjes voor een laatste keer geoefend.
Om 16:00 was het 'showtime'. Het klaslokaal zat vol en hoewel de kinderen semi-ontspannen met elkaar aan het dollen waren, zag je de zenuwen in hun ogen. Tijdens het optreden viel me op dat de jongens meer lef tonen tijdens het dansen: ze stonden imposant vooraan en voerden de bewegingen zelfs een tikkeltje overdreven uit, terwijl de meisjes zich wat meer verscholen op de achtergrond hielden. Achteraf werd me verteld dat het in Bolivia gebruikelijk is dat mannen het initiatief tonen, terwijl de vrouwen zich afzijdig houden en laten leiden. Het verschil van dansen tussen jongens en meisjes maakte duidelijk dat deze (in mijn ogen) ouderwetse traditie de kinderen van jongs af aan al wordt bijgebracht. Hoe dan ook, het publiek genoot van de dansjes en de kinderen werden achteraf beloond met een enorme zak snoep.

Omdat ik nu al een paar weken intensief met de meiden van mijn chalet doorbreng, heb ik een goed kijkje in hun leven gekregen. Een ding is me enorm opgevallen en dat is
het verschil tussen Boliviaanse en Nederlandse meisjes. Door hun 'rondingen' schat ik Boliviaanse meisjes vaak ouder in dan ze eigenlijk zijn. Maar qua gedrag is het juist tegenovergesteld. Mijn zusje is twaalf en is in korte tijd een stuk volwassener geworden. Het speelgoed is ingeruild voor een iPhone en voor buiten verstoppertje spelen is geen tijd meer. Misschien ben ik wat bevooroordeeld omdat ze mijn kleine, schattige zusje is die ik het liefst tot haar dertigste veilig in de speeltuin zie spelen, maar ik zie een wereld van verschil tussen haar gedrag en het gedrag van de twaalfjarigen hier. Boliviaanse meiden van veertien jaar oud spelen ongegeneerd met knuffels en barbies.
In Nederland ben je daar op die leeftijd eigenlijk 'te oud' voor. En ik spreek uit ervaring, want op mijn twaalfde haalde ik de barbies iedere dag van de zolder om er stiekem mee te spelen. Achteraf gezien onzin, maar als kind voelde ik dat het afgekeurd zou worden als ik met Ken en Barbie openlijk over straat zou huppelen.
Ik heb het idee dat kinderen in Nederland steeds minder lang echt 'kind' kunnen zijn en naar mijn mening versterkt social media (hoe leuk het ook is) dit alleen maar. Een snapchat waarop te zien is dat je met je Baby Born speelt is natuurlijk niet cool genoeg en daarom wordt speelgoed op steeds jongere leeftijd opgeborgen.
De pubers op mijn project zien spelen met Ken, Barbie of Baby Born gelukkig niet als taboe. Een paar dagen geleden vroegen ze zelfs aan me (hoewel ze weten dat ik 18 ben) hoeveel barbies ik heb. Toen ik zei dat ik er geen een had, vonden ze dat toch wel erg sneu en gaven me drie barbies om mee te spelen. Zo mooi om te zien dat kinderen hier écht nog kind (kunnen) zijn! Overigens zie ik wel dat het project dit bewust stuurt, omdat ze bepaalde regels hebben die de kinderen 'kinds' houden. Zo moeten ze bijvoorbeeld hun mobiele telefoon bij binnenkomst op het project inleveren, waardoor ze niet beïnvloed raken door social media, de meiden mogen geen make-up dragen en de kleine meiden (tot 10 jaar) mogen zelfs geen nagellak op.
Hopelijk heb ik je niet al te veel verveeld met mijn filosofisch gezwets, maar laat het wel een boodschap zijn voor alle jonge meiden die dit lezen: je bent nóóit te oud om met je knuffel te slapen of met je barbies te spelen en als je me niet gelooft, moet je Bolivia eens bezoeken.

Zondag was de verjaardag van de Hogar. Groot feest dus! We begonnen de dag met een bijzondere kerkdienst, waarbij een speciale pater van ver was gekomen en er zelfs een aantal muzikanten opgetrommeld waren (snap je: trommel, muziek..) om wat liedjes te zingen. Na de kerkdienst was het tijd voor de zeer uitgebreide lunch. We aten soep met friet (ja de friet zat echt ín de soep), kip met rijst en alsof dat nog niet genoeg was, werd er een enorme taart op tafel gezet. Om even het water uit je mond te laten lopen: de taart had 6 lagen, variërend van chocoladecake tot ijs met karamel en was uiteraard voorzien van heel veel slagroom. Kotsmisselijk rolde ik de eetzaal uit, maar ik had heerlijk gegeten.

'S middags was de hele Hogar uitgenodigd voor de verjaardag van Liliane's dochter: Danielita. Aangezien er 70 kinderen en 8 volwassenen naar de plek van bestemming gebracht moesten worden, had ik verwacht dat er een soort enorme schoolbus klaar zou staan. Maar tot mijn verbazing zag ik slechts 2 personenauto's en 1 auto met laadbak. Hoe komen we in godsnaam op dat feest?! Maar Bolivianen zijn creatief en propten alle kinderen in de laadbak, terwijl de leraressen plaatsnamen in de auto's. Ik werd op de laadbak gezet en kreeg de taak om op te letten of de kinderen tijdens de rit niet op de sluitklep leunden, want deze zou wel eens open kunnen schieten.. Klein detail.

Eenmaal op het feest aangekomen, werd direct duidelijk dat dit geen lullige kringverjaardag met kaas en worst, een monchoutaart of een Hema fototaart zou worden. Nee, dit was een écht Boliviaans feest en dat betekent: groot, groter, grootst.
De tuin was versierd met allemaal helliumbalonnen en er stonden een dj en kinderentertainer klaar om voor een goede sfeer te zorgen. De hele middag hebben we gedanst en allerlei spelletjes gedaan. Op een gegeven moment werd er een enorme, roze taart naar buiten gereden en nadat de kaarsjes uitgeblazen waren kreeg Danielita (geheel volgens Boliviaanse traditie) een enorm stuk in d'r gezicht geduwd. Rond 19:00 uur was het tijd om naar huis te gaan. De kinderen kregen allemaal een rugzak gevuld met cadeaus en snoep en stapten tevreden de laadbak in. Toch zag ik dat sommige kinderen tijdens het feest ook een beetje treurig waren. Zo'n groot feest voor je verjaardag.. Dat is iets waar zij alleen maar van kunnen dromen. De verjaardagen van de kinderen op de Hogar worden namelijk niet gevierd. Aan het eind van de maand krijgen alle kinderen die, die maand jarig zijn geweest een cadeau. Een echt verjaardagsfeest met taart en ballonnen zit er voor hen dus niet in. Oneerlijk om te zien dat het ene kind ieder jaar beladen wordt met cadeau's, terwijl een ander slechts een tweedehands monopoly spel krijgt. Maar wat sommige kinderen waarschijnlijk het meest confronteerde, was de enorme familie die tijdens de verjaardag bij elkaar kwam. Danielita sneed samen met haar vader de taart aan, danste samen met haar moeder op haar lievelingslied en deelde samen met haar oma cadeautjes uit. Hoewel de kinderen van de Hogar zich een grote familie met elkaar voelen, weet je dat zij de komende jaren nooit een verjaardag met hun échte familie zullen vieren. En je voelt dat dit, op zo'n groot feest vol gezelligheid, keihard duidelijk wordt voor hen.

Maandagochtend om 10 uur stond Christina weer klaar voor een Spaanse les. Ze had pannenkoeken voor ons gebakken en dit smaakte weer even heerlijk Hollands. Wat ik zo leuk vind aan haar lessen is dat ze ons niet alleen een mondje Spaans wil leren spreken, maar ons ook echt wil laten inburgeren in het Boliviaanse leven. Naast al die ellendige grammatica regels is er dus ook tijd voor een stukje geschiedenis en politieke ontwikkelingen.

'S middags nam ik een enorme zak loombandjes mee naar salon de estudio. De hele middag hebben we de meest afzichtelijke armbandjes geknutseld, maar de kinderen waren dolgelukkig met hun creaties. Een klein minpuntje was dat ik door al het enthousiasme min of meer ben vergeten dat er natuurlijk ook huiswerk gemaakt moest worden.. Die Boliviaanse levensstijl: 'als het vandaag niet lukt, gebeurd het morgen wel', begint me steeds meer te bevallen!
Na het fruithapje hadden Naomi en ik een waterspel bedacht. Het was een ontzettend warme dag en de kinderen konden wel wat verkoeling gebruiken. Na een paar seconden kreeg ik een emmer water over me heen gegooid door een brutaal kind, dus het spel werd al snel vervangen door een enorm watergevecht.

Na het watergevecht moest mijn klas zich melden bij Liliane. En als je, je moet melden bij Liliane weet je dat het foute boel is. Dat de kinderen dan ook nog eens met doorweekte kleren en smerige schoenen haar schone kantoor binnen stapten, werkte niet bepaald bevorderlijk voor Liliane's gemoedstoestand. Ze kregen dan ook een pittige preek. Maar ikzelf was hier meer van onder de indruk dan de kinderen. Liliane vertelde me tot drie keer toe dat ik geen spelletjes meer mocht doen met de kinderen. 'Solo salon de estudio' zei ze met een dreigende blik. Dit betekent de hele middag huiswerk maken, tot aan het avondeten. Daar zat ik dan de rest van de dag opgesloten in een klaslokaaltje als een soort politieagent kinderen aan te sporen om die verrekte wiskundesommen te maken. Ik had ineens heel veel zin in die soep met rijst en ingewanden van een kip...

Woensdagmorgen ging ik even met Naomi en Veronica naar de stad. Veronica wist een goeie plek om te ontbijten, dus daar gingen we heen. In eerste instantie zag het tentje er verschrikkelijk uit, ik zou er zelf nooit naar binnen gaan maar ze serveerden onwijs lekkere dingen. Veronica raadde ons de Boliviaanse specialiteit: salteñas aan. En zo zat ik om half 9 's morgens aan een bladerdeeg broodje met kip, aardappel, rozijnen en ei. Vrij heftig zo vroeg op de morgen, maar wel heel lekker. Hierna gingen we naar dé markt van Santa Cruz. Er waren immens veel kraampjes met schreeuwende Bolivianen die je verrotte bananen, stinkende kippen en foeilelijke crocs probeerden aan te smeren. Ik heb een paar hele mooie teva sandalen, wat stenen om vuur te maken, een kompas en een lapjestafelkleed gekocht (deze grap is bedoeld voor een select aantal mensen, dus mocht je hem niet begrijpen rol dan van irritatie even met je ogen een lees zsm verder).

Donderdag was onze vrije dag en die hebben we volgepropt met allemaal leuke dingen. 'S morgens vroeg hadden we met Christina en haar twee vrienden: Santiago en David, afgesproken bij de dierentuin. Normaal ben ik niet zo'n dierenvriend en ga ik duizend maal liever naar de Bijenkorf om een leuke tas met tijgervacht te scoren, dan dat ik het beest in Burgers Zoo bekijk. (Let wel: dat tijgervachtje is uiteraard nep, zo'n kreng ben ik nou ook weer niet..)
Maar ik moet zeggen dat de dieren in deze dierentuin wel indruk op me maakten. Omdat alle dieren uit het continent Zuid-Amerika kwamen, zag je de beest bijzondere vogels, apen, schildpadden, flamingo's en krokodillen. Er was zelfs een hele grote kooi waar de meest kleurrijke papegaaien over je hoofd scheerden. Toen er een papegaai vlak naast me kwam zitten, vond ik het een leuk idee om wat selfies met hem te maken. Op de reeks foto's is te zien hoe de papegaai alsmaar dichter naar me toe loopt, terwijl mijn gezicht per foto steeds wat angstiger wordt, totdat ik het op de laatste foto op een gillen zet.

Wat ik dit keer ook leuk vond waren de reptielen. Ik heb inmiddels al 3 keer een salamander van mijn kamer moeten verjagen en de nodige kakkerlakken vermoord, dus mijn angst voor enge beestjes is aanzienlijk verminderd. Aandachtig bestudeerde ik de meest gevaarlijke slangen (toch maar eens op zoek gaan naar een tas met zo'n mooie slangenprint..) totdat David met een angstaanjagend verhaal op de proppen kwam. Hij woont een stukje buiten de stad en vertelde dat hij regelmatig wat gevaarlijke slangen tegenkomt. Een paar weken geleden vond hij zo'n enorme slang in zijn badkamer. Hij pakte een handdoek en bracht hem per schoenendoos (!) naar de dierentuin. Ik ben benieuwd hoe die medewerkers hebben gereageerd: 'nee hoor ik hoef geen entreekaartje, ik kom alleen eventjes een levensgevaarlijke slang afleveren'.
Die nacht heb ik toch mijn badkamerraam maar wat verder dichtgeschoven. Ik had namelijk geen schoenendoos om een eventuele slang in te vervoeren..

Na het bezoekje aan de dierentuin ging ik samen met Naomi en David wat eten bij de Irish pub. Om in de diervriendelijke sferen te blijven, besloot ik een enorm vleesgerecht te bestellen. Na de lunch gingen we samen met Christina en haar vriendinnen naar de wedstrijd Bolivia-Uruguay kijken. Christina's vriendinnen zijn gelukkig allemaal Engels studenten, dus mijn hakkelende Spaans hoefde ik even niet te gebruiken. Terwijl we ons Boliviaanse voetbalshirt droegen, keken we naar het belabberde spel. De tevergeefse pogingen tot een goal leidden wel tot de nodige lachbuien. Uiteindelijk verloor FC Knudde met 2-0 van Uruguay, maar daar leek niemand van op te kijken. We hadden in ieder geval een hele gezellige middag gehad en het was erg fijn om wat leeftijdgenoten te spreken!

Terug op het project, keken we een onwijs grappige actiefilm met Veronica. In de stad hadden Naomi en ik een enorme stapel met gloednieuwe (én spotgoedkope) films gekocht. Het is niet helemaal legaal, maar na de actiefilm van donderdag weet ik precies hoe je de FBI aan moet pakken, dus no problemo!

In de nacht van donderdag op vrijdag was het echt noodweer. Het bliksemde keihard en de ramen trilden zo erg dat ik bang was dat ze eruit zouden vliegen. Toen ik de volgende ochtend wakker werd bleef de bliksem onverstoorbaar verdergaan. Eigenlijk hadden we vrijdagochtend een Spaanse les met Christina ingepland, maar door het noodweer reden er geen bussen, dus ging de les helaas niet door.
De rest van de dag heb ik met name binnen doorgebracht met de kinderen. Ach ja als het te koud is om buiten te voetballen, dan doen we dat toch gewoon binnen? Nadat het eerste schilderij gesneuveld was, besloot ik dat het tijd was voor een wat rustiger spel. Op dit soort momenten zijn Halli galli en een simpel pakje kaarten de beste uitvindingen ooit.

Zaterdag nam ik een enorme stapel knutselspullen mee naar de Salon de Estudio. Alsof ik het weken geleden al voorbereid had, improviseerde ik a la minute een leuk knutselwerkje en liet zien hoe de kinderen bloemen konden maken. De hele middag zaten ze met bezwete hoofden gebogen over hun plakselwerkjes, die ze vervolgens cadeau gaven aan alle leraressen van het project.

Vlak voor het eten namen Veronica en ik de meiden nog even mee naar de speeltuin. Veronica zette wat 'bilschud muziek' à la Dave Roelvink op en de meisjes gingen he-le-maal los. De kleine kinderen maakten veel te sexy bewegingen, waardoor ik stuk ging van het lachen. Dat dit soort jonge meiden al zo'n gevoel voor ritme hebben, laat zien dat dansen echt in de roots van de Boliviaanse cultuur zit. Geweldig!

Nadat ik 's avonds de meiden van chalet 1 naar bed had gebracht, liep ik even langs de slaapzaal van de jongens. Het viel me op dat 1 jongetje in z'n eentje op een aparte kamer sliep. Achteraf kreeg ik te horen dat deze jongen homo-achtige trekjes vertoont. Nu hebben de medewerkers van het project daar totaal geen problemen mee, maar zijn leeftijdsgenoten wel. En daarom barsten er regelmatig wat gevechten uit als Haimen weer een homo-achtig trekje vertoont. Het is niet veilig om Haimen bij de jongens in de slaapzaal te laten slapen, omdat er 's nachts weinig toezicht op de jongens is. Toen me dit verteld werd stond ik echt verbaasd te kijken. Haimen komt op mij over als een echte jongen en die 'typisch homo-achtigs trekjes' zijn me nooit opgevallen. Ze zouden de homo's in Nederland eens moeten zien... Daarnaast kan ik er met m'n hoofd niet bij dat mensen moeite kunnen hebben met homo's. Persoonlijk heb ik altijd gehoopt dat mijn broertje homo zou worden (grapje Daan) en ik heb de allerleukste homo-vriend op aarde, of niet uppertown?!
Een paar weken geleden heb ik trouwens een soortgelijk verhaal gehoord. Er was een meisje op dit project: Daisy, die wat lesbische trekjes vertoonde. Op een gegeven moment stoorden de meisjes zich er zo aan, dat er regelmatig wat 'bitch-fights' ontstonden. En die bitch-fights bleven niet alleen bij wat onschuldig haren trekken, maar namen steeds ergere vormen aan. Daarom stond een tijdje geleden ineens de politie op de stoep. Het was te gevaarlijk voor Daisy om op de Hogar te blijven en ze zou worden overgeplaatst naar een ander project.
Heftig om te zien dat kinderen elkaar het leven zo zuur kan maken, puur omdat iemand op een ander geslacht valt. Het zal nog heel wat generaties duren voordat homo's en lesbiennes hier getolereerd zullen worden.

Omdat ik al bijna 4 weken had overleefd zónder ziek te zijn, was ik inmiddels overtuigd dat mijn immuunsysteem werkelijk perfect functioneerde. Maar ik was iets te voorbarig, zondag was het namelijk wel raak: ik was knetters ziek. De hele dag heb ik in bed en op het toilet (ieh) doorgebracht. Er is een mooi Spaans gezegde voor dit soort situaties: al mal tiempo, buena cara. Ook al voel je, je ronduit kloten, blijf lachen. En daar heb ik me zeker aan gehouden, want met een middag vol lucky tv filmpjes kreeg ik mezelf met gemak aan het lachen.

Vandaag (maandag) voel ik me een stukje beter, maar nog steeds kan ik niet meer dan drie droge crackers binnen houden. Daar kwam ik vanmorgen achter toen Christina tijdens de Spaanse les empanadas voor ons had meegenomen. Dit zijn typisch Boliviaanse hapjes en ik moest en zou er eentje proberen. Hoewel hij heerlijk smaakte, had ik hem beter kunnen laten liggen... Ach ja, ik ben en blijf die eigenwijze Bennie.

Zo dat is weer een enorme lap informatie van de afgelopen paar dagen, ik hoop dat je er een goed beeld van hebt gekregen. Tot de volgende keer!!

Gr. Bente

Grapje, dikke smakkerd natuurlijk (kwijl, kwijl) xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx