Guus Meeuwis en de heilige maagd Maria

Buenos tardes lieve mensen, ik kan me voorstellen dat het leven in Nederland zwaar is aangezien de leukste inwoner van het land al bijna 3 weken doorbrengt in Bolivia, maar hopelijk brengt dit nieuwe reisverslag wat licht in de duisternis.

Zoals ik aan het eind van mijn vorige reisverslag schreef, kwam er afgelopen zaterdag weer een hele groep mensen langs. Ze hadden zo ontzettend veel cadeautjes mee genomen: dozen vol dvd's, schilderijen, kleren en allerlei knuffels. Als verassing hadden ze ook een enorm springkussen op het voetbalveld gezet. De kinderen doken er massaal op af, maar al snel terroriseerden de jongens het kussen met hun 'super coole karatetrappen' en dropen de meisjes af.
Er werden glazen frisdrank met heel heel heel veel suiker en allerlei zakjes snoep uitgedeeld.
Overdag kwam er een vader van een jongetje dat hier zit langs. Nadat de jongen 3 woorden had gewisseld met zijn vader, had hij de rest van de middag alleen maar oog voor het springkussen. Terwijl ik dit met open mond zat waar te nemen, keek er verder niemand van op.

Het avondeten werd een ramp. Ten eerste is de combi suiker + springkussen niet bevordelijk voor de rust die vereist is bij het gebed voor het eten. En ten tweede waren de kinderen kotsmisselijk door het overschot aan zoetstoffen, waardoor ze met moeite maximaal 3 lepels rijst naar binnen konden werken. Er werden dan ook veel restanten gedeponeerd in de moestuin.

'S avonds was er een feest in het dorp. Wat er precies gevierd werd weet ik niet, maar het had in ieder geval iets met het katholicisme te maken want er werden allerlei bijbelse toneelstukjes opgevoerd. Ook een groepje kinderen van mijn project leverde een bijdrage aan het programma. Ze voerden een dansje op, waar ze weken op geoefend hadden. Hoewel ik de kinderen nog maar 3 weken ken, was ik apetrots toen ze na afloop het applaus met een onzekere glimlach in ontvangst namen. Zo schattig!

De paar dagen die volgden zat ik niet helemaal lekker in m'n vel. Het was heel erg rustig op het project, maar toch was er weinig ruimte om activiteiten te organiseren.
Toen ik de kinderen uitlegde dat ik mijn familie en vrienden behoorlijk miste, keken ze me fronsend aan. Ze begrepen me niet en bleven maar vragen of ik ziek was. Een paar minuten was ik met stomheid geslagen, maar toen sloeg ik mezelf voor mijn hoofd: natuurlijk snappen ze dit niet. Veel ouders van kinderen hier, moeten een jarenlange gevangenisstraf uitzitten. Deze kinderen moeten hun ouders het grootste gedeelte van hun jeugd missen en snappen dus niet dat ik er moeite mee heb mijn familie een paar maandjes niet te zien. Ik zie ze immers over een halfjaar gewoon weer en voor de kids van het project is het nog maar de vraag of ze hun ouders überhaupt nog eens zullen zien. Vergeleken bij hun verdriet leek dat van mij ineens minuscuul, maar door de rust op het project bleef Nederland in mijn hoofd hangen. Daarom besloot ik maandagmorgen even het project af te gaan, hopelijk zou ik wat afleiding vinden in de omgeving.

Ik liep door de uitgestorven straten van Valle Sánchez terwijl ik luisterde naar Brabant van Guus Meeuwis. 'Ik loop hier alleen in een te stille stad, ik heb eigenlijk nooit last van heimwee gehad'. Toen ik dit lied tijdens de kermis meebrulde met 3 bier in mijn hand, dansend op een tafel, had ik nooit verwacht dat Guus Meeuwis me ooit aan het huilen zou krijgen. Maar door de toepasselijke tekst stroomden de tranen toch over mijn wangen.

Na een goed gesprek met Liliane (thanks to Google Translate) zijn we een aantal dingen overeengekomen, waardoor Naomi en ik iedere dag wat ruimte krijgen om leuke activiteiten te organiseren. Dat doorbreekt voor de kinderen (en voor ons) een beetje de dagelijkse sleur.
Daarnaast viel het me al een tijdje op dat de kinderen eigenlijk nooit iets buiten de muren van het project zien. Natuurlijk is het een hele onderneming om voor 68 kids een uitje te organiseren, maar onmogelijk is het zeker niet. Overigens heeft het er ook mee te maken dat de kinderen een bepaalde toestemming van een of andere hoge pief nodig hebben om het project af te gaan.
Toch hebben Naomi en ik het voor elkaar weten te krijgen dat we 13 oktober een leuke dag organiseren voor de kinderen ergens búíten het project. We nemen ze allemaal mee naar Playland: een waterpretpark, dierentuin en attractiepark in een. Eerst maar eens wat zwembandjes inslaan en dan gaan we er een leuke dag van maken!

Dinsdagmorgen kwam er een nieuw groepje kinderen op het project. Een van de meisjes kreeg een kamer toegewezen in mijn chalet. Toen ik haar 's avonds vroeg waarom ze niet ging douchen antwoordde ze dat ze geen handdoek of schone kleren had. Ik liep met haar mee naar haar kamer en zag dat ze echt helemaal geen spullen had. Alleen de kleren die ze droeg waren van haar, meer had ze niet. Toen ik haar leeftijd had zou ik voor geen goud in de joggingbroek naar school gaan die dit meisje dag in dag uit draagt. Bovendien was destijds mijn grootste zorg of dat roze of dat groene oilily sjaaltje beter met mijn outfit matchte.
Hoog tijd dus om dit meisje van een aantal nieuwe kledingstukken te voorzien. Gelukkig waren de andere meiden van het chalet heel behulpzaam en binnen de kortste keren sprokkelden we 2 broekjes, wat shirts, een aantal onderbroeken en een pyjama bij elkaar. Nog steeds niet voldoende, maar meer kleding zou snel voor haar gekocht worden.

Afgelopen woensdag begon ik de dag met wat baantjes trekken in het zwembad. Het zwembad zit naast de school van de kinderen, dus ze vuren redelijk wat jaloerse blikken op me af als ik erin spring. Helemaal nu ze een paar dagen 'straf' hebben gekregen (uit de snelle Spaanse preek heb ik kunnen opmaken dat ze ondankbaar zijn geweest) en daardoor is het zwembad een tijdje verboden terrein voor ze.

Om half 11 hadden we een afspraak met onze nieuwe Spaans docente: Christina, een studente Engels. Geheel volgens Boliviaanse traditie werd dit ongeveer 11:15, terwijl ik de hoop al opgegeven had dat ze nog zou komen. Christina bleek heel aardig te zijn en heeft er veel zin in om ons Spaans bij te spijkeren. Een leuk detail is dat mijn Spaanse lessen in Bolivia 6 keer zo goedkoop zijn als in Nederland.. Tijdens deze eerste ontmoeting nam ze ruim de tijd om ons op de hoogte te brengen van de 'struggles' die de Bolviaanse geschiedenis kent. Grappig om te zien hoe een ietwat verlegen vrouwtje transformeert in een fanatiekeling als het aankomt op háár land.

Na de Spaanse les zouden Naomi en ik naar Santa Cruz gaan, omdat we een vrije dag hadden. Christina bleek ook naar Santa Cruz te moeten en dus konden we gezellig met z'n drieën reizen.
Het had woensdag keihard geregend en aangezien ze in Bolivia nog niet gehoord hebben van een waterafvoersysteem (er zal vast een technischere term voor zijn) stond het water in de straten tot aan je knieën.
Terwijl ons busje plankgas door het water scheurde, doken kinderen die van school naar huis liepen alsmaar aan de kant om het opspattende water te ontwijken. Of ze duwden elkaar juist ín het water. Het zorgde beide in ieder geval voor een grappig gezicht vanuit de bus.

Aangekomen in Santa Cruz liet Christina ons een paar van haar favoriete winkels, marktjes en restaurantjes zien. En zo zaten we 5 minuten later op het balkon van een restaurant met prachtig uitzicht op het 'mooiste plein van Zuid-Amerika'. Op de kaart stonden heel veel lekkere gerechten, maar iedereen in het restaurant at een Boliviaanse specialiteit: een soort luxe kapsalon, bestaande uit patatas fritas, pollo, carne en wat verschillende groenten. Dus riep ik de ober om te vertellen dat wij ook zo'n schotel wilden, maar dan (uiteraard) wel een grande. Na 3 weken vol rijst en soep smaakte dit echt hemels (jaaaa deze kapsalon was zelfs beter dan die van Marmaris) Hier ga ik zeker nog een keer naar toe. Al rollend verlieten we het restaurantje om als diehard toeristen souvenirs op de markt in te slaan.

Terug op de Hogar was het tijd voor het avondeten. De stuiterende kinderen hadden volgens mij allemaal hun ADHD pil overgeslagen en ik was zo moe dat ik eigenlijk direct naar mijn kamer wilde. Maar toen de kinderen allemaal naar de kerk liepen besloot ik toch maar even mee te gaan. Ik moet eerlijk zeggen dat ik zo'n moment van gebed best lekker vind... Ja ik hoor de alarmbellen bij je afgaan, maar ik ben niet verlicht door de heilige maagd Maria en sta ook volgende week niet voor je deur als jehova getuige. Ik zal het uitleggen.
In Bolivia ben ik overspoeld met het katholicisme: ik sla tig kruisjes, leer 'onze vader' in het Spaans en ik zit iedere dag een tijdje in de kerk. Tijdens zo'n moment in de kerk ben je even verlost van de drukte van het project en kom je (hoe zweverig het ook klinkt) weer tot jezelf. Ik luister heus niet naar alle predikende bijbelverhalen, maar bedenk me dat, dat ene shirtje nog op de waslijn hangt of dat ik de oreo-koekjes nog niet in de koelkast heb gelegd. Maar ach wat maakt dat iemand uit, ik stap in ieder geval helemaal zen de kerk uit, alsof ik een yogalesje heb gehad.

Ik denk dat ik nu al kan concluderen dat ik met andere ogen naar het geloof ben gaan kijken. Ik vind het uitgangspunt: 'naastenliefde' heel mooi. Zodra de kids de kerk instappen valt al hun boosheid even weg en zitten meisjes die 3 minuten geleden nog aan elkaars haren trokken liefdevol naast elkaar. Het geloof bindt ze en geeft ieder kind hoop en vertrouwen. Iets wat de meesten hier goed kunnen gebruiken om met volle energie aan hun toekomst te werken.

Maar na al mijn gezwijmel en lovende woorden over de 'almachtige' heb ik ook echt een waslijst met kritiekpunten. Stipt bovenaan staan die verrekte kerkbanken. God o god wat krijg je hier een houten kont van. Als ze die dingen nou eens zouden vervangen voor heerlijke loungebanken, dan zie je mij de hele dag contact zoeken met Jezus, Maria of God mag weten wie.. (ha-ha)
Ohja en relaxte loungemuziek op de achtergrond zou ook wel prettig zijn. Misschien wat nonnen die cocktailtjes serveren?

Gister (donderdag) had Liliane ons uitgenodigd voor een reünie op het collegio (de school van de kinderen). Hoe laat het precies plaats zou vinden wist ze zelf (hoe kan het ook anders) niet precies. De kinderen mochten een uurtje tv kijken en ik besloot maar mee te gaan. Een van de medewerkers kwam dreigend op me afgelopen en drukte me een briefje in mijn handen waarop ik ALLE namen van kinderen moest opschrijven die ongehoorzaam waren. Ze deed het voorkomen alsof ik een uur lang druk aan het pennen zou zijn. Maar zet een net iets té spannende actiefilm op en de kids geven geen kick. Vol spanning keken ze een uur lang met grote ogen naar de tv. Het beruchte blaadje bleef dus blanco. Er hoeft trouwens in de film maar een heel klein subtiel kusje uitgedeeld worden of de kinderen beginnen van walging te gillen en slaan hun handen voor hun ogen. Want dit is 'zoooooooo vies ieeeeeh!'

Toen ik na een uur de tv uitzette en de kinderen meenam voor een stuk fruit, was de hele hogar uitgestorven. Ik kreeg zo'n vermoeden dat de reünie begonnen was.. Lekker dan! Omdat ik verder niemand zag en er toch iemand bij de kinderen moest blijven besloot ik het maar te laten voor wat het was en lekker te gaan voetballen met ze.

Vandaag (vrijdag) hebben Naomi en ik onze eerste Spaanse les. Ik ben heel benieuwd. Zouden jullie er blij van worden als ik het volgende reisverhaal volledig in het Spaans doe..?

Ohja en ik laat het jullie weten als ik die loungemuziek en cocktails in onze kerk heb weten te regelen. Stuur ik ff een selfie vanuit m'n loungebank!

Toedelssss,
Bennie